EOK Elbląska Orkiestra Kameralna

Sonata należy do grona gatunków muzycznych, które należy smakować i taka „uczta” powinna trwać bez wątpienia dłużej niż jeden koncert. W związku z tym, Elbląska Orkiestra Kameralna zaprasza melomanów na dwa sonatowe wieczory. Upłyną one pod znakiem muzyki pochodzącej spod pióra włoskiego mistrza sonaty, Gioacchino Rossiniego. Wysłuchamy utworów, które, choć napisane przez Rossiniego „w najbardziej dziecięcym wieku” 12 lat, urzekają do dziś bogactwem inwencji, nadzwyczajnym poczuciem rytmicznym i logiką całości.

Czy muzyka jest kobietą? Od wieków trwa na ten temat dyskusja, do której wkrótce dołączy Elbląska Orkiestra Kameralna. Kameraliści wysuną za wspomnianą tezą nie byle jakie, bo smyczkowe argumenty, a uczynią to w miesiącu pań – marcu. Najpierw, wysłuchamy połączonych sił wiolonczeli, skrzypiec i fortepianu, o co zadba tercet solistów przez duże „s”. Magdalena Bojanowicz i Radosław Kurek zdążyli już wypełnić dźwiękami sale koncertowe takich miast, jak Wiedeń, Rzym i Londyn. Dołączy do nich Paula Preuss - koncertmistrzyni EOK - która z powodzeniem rozwija karierę solową, występując w takich krajach, jak Francja, Niemcy czy Turcja. 17. marca, wraz z artystami, podążymy śladami kompozytorskich klasyków, m.in. Francisa Poulenca, Sergieja Prokofiewa i Antoniego Dworzaka.

Janusz Wawrowski, któremu udostępnili instrument warty 20 milionów złotych już w najbliższą niedzielę,17 lutego odwiedzi Salę Koncertową ZPSM. Artysta, wraz z Paulą Preuss i Elbląską Orkiestrą Kameralną, zaprosi melomanów do udziału w smyczkowej podróży przez kompozytorskie epoki.

Prokofiew. Poulenc. Dworzak. Te nazwiska wyznaczą przebieg marcowego koncertu Elbląskiej Orkiestry Kameralnej, który odbędzie się w Ratuszu Staromiejskim. 17. marca z wiolonczeli Magdaleny Bojanowicz, skrzypiec Pauli Preuss i fortepianu Radosława Kurka popłyną dźwięki skomponowane przez wspomnianych mistrzów partytury, którzy przeobrazili kompozytorski świat XIX i XX wieku. O zdolnościach Sergieja Prokofiewa niech świadczy fakt, że swój pierwszy utwór na fortepian, Galop indyjski, stworzył w wieku pięciu lat, nim jeszcze poznał nuty. Oryginalny styl kompozytora, pełen witalności, śmiałych zestawień akordów, a zarazem liryczny, został określony mianem „prokofiewowskiego” i jego próbkę - Sonatę na skrzypce i fortepian Nr 1 f-moll op. 80 - będziemy podziwiać w Sali Koncertowej.

W najbliższy piątek, w Ratuszu Staromiejskim, kompozytorscy klasycy przemówią do elbląskich uczniów językiem smyczków. Zadbają o to Paula Preuss i Janusz Wawrowski, a duetowi solistów towarzyszyć będzie Elbląska Orkiestra Kameralna.

Elbląska Orkiestra Kameralna wydobywa smyczkowe melodie zarówno dla starszych, jak i młodszych melomanów. Z myślą o tych ostatnich 30. marca odbędzie się Koncert Familijny, który zapewni dzieciom i ich rodzicom bajkową gamę wrażeń.

Zbliżająca się wiosna upłynie elbląskim melomanom pod znakiem podróży na Półwysep Apeniński. Przeniesiemy się tam za sprawą dźwięków Elbląskiej Orkiestry Kameralnej i Jana Staniendy, którzy przypomną postać Gioacchino Rossiniego. Artysty, o którym inny włoski kompozytor, Gaetano Donizetti, stwierdził, że „pierwszy i trzeci akt opery Wilhelm Tell z pewnością napisał Rossini, ale drugi musi być dziełem Boga”. Te słowa są prawdziwe nie tylko w odniesieniu do opery, ale i sonat mistrza z Pesaro. Przekonamy się o tym dwukrotnie, 24. marca i 28. kwietnia, gdyż bogactwo sonat – jak dramaty – najlepiej poznaje się na przestrzeni kilku aktów.

Vive la Gioacchino Rossini! – pod takim hasłem odbędą się dwa wiosenne koncerty Elbląskiej Orkiestry Kameralnej. Muzycy przypomną bowiem postać włoskiego mistrza stylu bel canto, czyniąc to w wirtuozerskim towarzystwie. W Ratuszu Staromiejskim zaprezentuje się też Jan Stanienda – maestro skrzypiec i batuty, którego nazwisko jest wymieniane w kontekście najwybitniejszych polskich kameralistów. Jak stwierdził jeden z recenzentów, „jego bogata wyobraźnia i mistrzowskie frazowanie sprawiają, że […] utwory nie tyle zapadają, co wdzierają się w pamięć słuchaczy”.

Gdzie troje solistów, tam…korzystają elbląscy melomani. Ta prawda zyska potwierdzenie już 17. marca, gdy Salę Koncertową Ratusza Staromiejskiego wypełnią dźwięki płynące ze skrzypiec, wiolonczeli i fortepianu. Wydobędą je artyści, którzy swoim kunsztem wpisali się w historię takich sal koncertowych, jak londyńska Royal Festival Hall, watykańska Auditorium Augustia-num czy wiedeńska Festsaal. Mowa o Pauli Preuss, Radosławie Kurku i Magdalenie Bojanowicz, którzy zaproszą nas do świata sonat i fortepianowego tria. Sonatą skrzypcowa Nr 1 f-moll op. 80 muzycy przypomną postać Siergieja Prokofjewa. Za sprawą kompozycji Francisa Poulenca będziemy świadkami wiolonczelowo-fortepianowego dialogu, natomiast Trio fortepianowe nr 4 e-moll op. 90 Antoniego Dworzaka zabierze nas do XIX-wiecznej Pragi.

Znakomitą współpracę poznaje się po owocach i płyta nagrana przez Elbląską Orkiestrę Kameralną i Krzysztofa Herdzina zaowocowała właśnie dwiema nominacjami do Fryderyków 2019.

Dynamizm, intensywność i wirtuozeria, oparte na smyczkowej konkurencji i smyczkowym współdziałaniu. Te pojęcia najlepiej opisują Koncert na dwoje skrzypiec d-moll BWV 1043 – jedno z największych arcydzieł Jana Sebastiana Bacha. Kompozycja zabrzmi już 17. lutego w Sali Koncertowej ZPSM i przeniesie melomanów do epoki baroku. Elbląska Orkiestra Kameralna nie zapomina jednak o sympatykach dzieł współczesnych – z instrumentów popłyną również dźwięki Concertino na skrzypce i orkiestrę smyczkową op. 42 Mieczysława Weinberga. W ten sposób słuchacze odbędą muzyczną drogę pełną emocji, na której nie zabraknie nadziei, smutku i tęsknoty. W repertuarze znalazły się również utwory Antonio Vivaldiego, Edwarda Griega i Romualda Twardowskiego.

Można je nazwać po prostu skrzypcami, ale można też pierwszym stradivariusem w powojennej Polsce. Taki instrument znalazł się w rękach Janusza Wawrowskiego i w lutym zagości w Sali Koncertowej ZPSM. Elbląscy melomani zyskają tym samym szansę, aby podziwiać na żywo skrzypce pochodzące z 1685 roku i zbudowane w całości przez Stradivariego. Pamiętają one czasy Bacha i Haendla, ale mimo upływu czasu pozostają w znakomitym stanie. Jak stwierdził w jednym z wywiadów Janusz Wawrowski, to „żyleta, która przecina powietrze […], a każdy dźwięk jest, jak odpalony z petardy”.