Zbudowany został za murami miasta, początkowa jako kaplica przy szpitalu dla zakaźnie chorych i trędowatych. Jego patronem był św. Jerzy, ale gdy w roku 1400 zdarzył się tu cud, ludność zaczęła nazywać go imieniem Bożego Ciała. Cudem tym było ocalenie z pożaru przechowywanego w skórzanej sakwie Najświętszego Sakramentu.
Odbudowany w 1405 r. kościół zaopatrzony został w przywileje odpustowe. Na początku XVI w. erygowano parafię Bożego Ciała, ale wkrótce po tym kościół przejęli protestanci. I znów stał się cud. Gdy przystąpiono do rozbiórki kościoła, bo kolidował on z rozbudową murów obronnych, burmistrzowi przyśnił się „duch”, który zagroził klątwą. Rozbiórkę natychmiast wstrzymano. Co więcej, ewangelicy z wielkim pietyzmem przystąpili do rozbudowania i upiększenia świątyni, a na przykościelny cmentarz przeniesiono nagrobki z likwidowanego cmentarza św. Jakuba.
W 1676 r. nad nawą zawisło unikalne w całej Europie drewniane sklepienie zdobione polichromią. Kościół stał się ozdobą miasta i świadectwem czynionych tu cudów i uzdrowień.
W lutym 1945 roku kościelna wieża została ostrzelana ciężkim ogniem, wnętrze spłonęło, a mury obwiednie częściowo zburzone. Ruiny w latach 70-tych zaadaptowano na Spółdzielczy Dom Kultury „Pegaz”. W roku 1980 obiekt powrócił do funkcji sakralnych.
Napisz komentarz
Komentarze